Λίγες σκέψεις για τα μεγάλα κρασιά τα νεκρά, που χάθηκαν πριν γνωρίσουμε το μεγαλείο τους.

Η μεγάλη χαρά και η μεγάλη λύπη. Το γαϊτανάκι. Μια προγραμματισμένη συνάντηση αναβληθείσα. Χρόνος άχρονος. Μόνο με κενό μοιάζει εκείνη η ώρα που ένα σπουδαίο κρασί λυγίζει, που ο χρόνος το κατακερματίζει, το σπάει σε χίλια κομμάτια, μαζί και τη ψυχή μας. Αυτή τη φορά, αυτή η αλήθεια θα γεμίσει αυτές τις σειρές. Η απώλεια για ένα μεγάλο κρασί, για ένα κρασί που στήριξε τις ελπίδες μας, περισσότερο αισιόδοξα από όσο θα επέτρεπε ο ίδιος ο χρόνος. Δεν θα γυρίσω όμως την πλάτη σε αυτό. Από επιλογή. Γιατί και αυτό είναι το κρασί, όχι μόνο οι χαρμόσυνες στιγμές ευφορίας. Τιμής ένεκεν λοιπόν σε αυτόν τον συμβολισμό και ο λόγος αυτός.

Αφιέρωμα σε όλες τις στιγμές απογοήτευσης, χάρη στις οποίες δενόμαστε με το πάθος μας. Εκείνες τις στιγμές που το αντικείμενο γλιστρά από τα ίδια μας τα χέρια, σαν υπενθύμιση πως ποτέ δεν ελέγχουμε τίποτα. Αυτά τα κρασιά που μας πλήγωσαν για καλό, μαθαίνοντας μας τα πιο πολλά. Για αυτά γράφω. Δεν ξεχνώ την ανείπωτη απογοήτευση που έζησα εξαιτίας μιας μεγάλης Βουργουνδίας που κείτονταν νεκρή στο ποτήρι μου από ολοκληρωτική οξείδωση. Δεν ήταν η πρώτη φορά, μήτε θαρρώ η τελευταία. Το κρασί, αν και συντηρημένο με τη δέουσα προσοχή, είχε παραδώσει το πνεύμα του στην ύπουλη διείσδυση του οξυγόνου, που είχε δολοφονήσει και την παραμικρή ελπίδα να γνωριστούμε μετά από δεκαεπτά έτη! Μεγάλα κρασιά, μεγάλες νίκες, μεγάλες ήττες. Καθώς ένα ακόμα πολύτιμο απόκτημα κατέρρεε με εκκωφαντικό κρότο, η αμηχανία έδειχνε καθαρά την άλλη όψη της απτής πραγματικότητας. Από το ναδίρ στο ζενίθ των προσδοκιών.

φωτογραφία: winetaster.gr

Το Corton των συμβολισμών

«Αν, μόνο αν δεν το σκότωνε ο χρόνος θα μας έλεγε πολλά», σκέφτηκα τότε. Ο νους μου με πρόδιδε. Γιατί το κρασί μίλαγε ήδη χωρίς εγώ να το ακούω. Η δυνατότητα να πενθείς τέτοια κρασιά φωτίζει τη διαδρομή με τις λύπες και τις απώλειες, την καρδιά του επαγγέλματος. Το μεγαλοπρεπές Corton-charlemagne του Jadot από το μακρινό 2004 κατανικημένο, υπερασπιζόταν το μεγαλείο του στα γόνατα. Το λευκό των λευκών, το κρασί που θεωρητικά εξελίσσεται για μια εικοσαετία, δεν μας έκανε τη χάρη. Το ρίσκο δεν απέδωσε, μήτε η επένδυση. Συμβαίνει πιο συχνά από όσο ενδεχομένως φαντάζεται όποιος επενδύει σοβαρά σε φιάλες σπανιότητας. Κι αυτό γιατί τα υποσχόμενα αυτά κρασιά, παρέχουν πολλές φορές τη ψευδαίσθηση ότι μπορούν να νικήσουν τον χρόνο. Οτιδήποτε όμως μπορεί να συμβεί μέσα στη φιάλη. Πεθαίνει λοιπόν κι ένα Corton; 

Κρασιά που μας σημάδεψαν είτε τα δοκιμάσαμε, είτε όχι, δεν πεθαίνουν. Περισσότερο μας καθορίζουν άλλωστε οι ήττες μας και η στάση μας τότε, παρά οι νίκες μας. Οφείλουμε πολλά στις επίπονες εμπειρίες, γιατί μας μαθαίνουν τα όρια. Ναι, είναι πιο σημαντικό από το να κερδίζουμε. Αυτό συμβολίζει εκείνο το Corton. Το μέτρο. Αν καταχραστούμε τον χρόνο, καιγόμαστε. Όλα στον χρόνο τους λοιπόν, χωρίς να το παρακάνουμε. Η κορυφή απαιτεί υψηλό ρίσκο και πρέπει να έχουμε κατά νου πως εκεί το οξυγόνο στερεύει. Οφείλουμε να μετράμε τις ανάσες μας, γιατί κι ένα βήμα πριν την υπέρτατη απόλαυση ελλοχεύει η κατάρρευση! Οι απώλειες που μας αναγκάζουν να αισθανθούμε χωρίς να ξέρουμε τι να σκεφτούμε, είναι εκείνες που μας καθορίζουν πιο πολύ.

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-