Για τα ΜΕΓΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ τα νεκρά, εκείνα που χάθηκαν πριν γνωρίσουμε το μεγαλείο τους.

Η μεγάλη χαρά και η μεγάλη λύπη. Το γαϊτανάκι. Μια προγραμματισμένη συνάντηση αναβληθείσα. Χρόνος άχρονος. Μόνο με κενό μοιάζει εκείνη η ώρα που ένα σπουδαίο κρασί λυγίζει, όταν ο χρόνος το κατακερματίζει, το σπάει σε χίλια κομμάτια. Η απώλεια ενός μεγάλου κρασιού, ενός κρασιού που στήριξε ελπίδες -περισσότερο αισιόδοξα από όσο θα επέτρεπε ο ίδιος ο χρόνος- είναι μια εμπειρία. Και αυτό είναι το κρασί, όχι μόνο οι χαρμόσυνες στιγμές ευφορίας. Τιμής ένεκεν λοιπόν σε αυτόν τον συμβολισμό και ο λόγος αυτός.

Αφιέρωμα σε όλες τις στιγμές απογοήτευσης, χάρη στις οποίες το πάθος δικαιώνεται. Εκείνες τις στιγμές που το αντικείμενο γλιστρά από τα ίδια μας τα χέρια, σαν υπενθύμιση πως ποτέ δεν ελέγχουμε τίποτα. Αυτά τα κρασιά που πληγώνουν με την άρνησή τους, διδάσκουν αξίες. Αλησμόνητη και εκείνη η ανείπωτη ματαίωση λόγω ολοκληρωτικής οξείδωσης της μεγάλης Βουργουνδίας που κείτονταν νεκρή στο ποτήρι μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά, μήτε θαρρώ η τελευταία, κάθε φορά όμως χαράσσεται η μνήμη. Το κρασί, αν και συντηρημένο με τη δέουσα προσοχή, είχε παραδώσει το πνεύμα του στην ύπουλη διείσδυση του οξυγόνου που είχε αποκλείσει και την παραμικρή ελπίδα να γνωριστούμε μετά από δεκαεπτά έτη! Μεγάλα κρασιά, μεγάλες νίκες, μεγάλες ήττες. Καθώς ένα ακόμα πολύτιμο απόκτημα κατέρρεε με εκκωφαντικό κρότο, η αμηχανία έδειχνε καθαρά την άλλη όψη της απτής πραγματικότητας. Από το ναδίρ στο ζενίθ των προσδοκιών.

Το δεσποτικό Corton στη δύση του. / φωτογραφία: winetaster.gr

Corton συμβολισμών

«Αν δεν το σκότωνε ο χρόνος θα μας έλεγε πολλά», σκέφτηκα. Ο νους μου με πρόδιδε, καθώς το κρασί μίλαγε χωρίς να το ακούω. Η επιβολή του πένθους διαφωτίζει. Τέτοια κρασιά, περιγράφουν τη διαδρομή με τις λύπες και τις απώλειες, την καρδιά του επαγγέλματος. Το μεγαλοπρεπές Corton-charlemagne του Jadot από το μακρινό 2004, κατανικημένο, υπερασπιζόταν το μεγαλείο του στα γόνατα. Το λευκό των λευκών, το κρασί που θεωρητικά εξελίσσεται για μια εικοσαετία, προτίμησε την εξαίρεση. Το ρίσκο δεν απέδωσε, μήτε η επένδυση. Συμβαίνει πιο συχνά από όσο ενδεχομένως φαντάζεται όποιος επενδύει σε φιάλες σπανιότητας. Τα υποσχόμενα αυτά κρασιά, πολλές φορές ταυτίζονται με τη ψευδαίσθηση πως μπορούν να νικήσουν τον χρόνο. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον νικήσει. Μέσα στη φιάλη κατοικεί ένας άλλος Θεός. Πεθαίνει λοιπόν ένα Corton; 

Κρασιά που μας σημάδεψαν, είτε τα δοκιμάσαμε είτε όχι, δεν πεθαίνουν. Περισσότερο μας καθορίζουν άλλωστε οι ήττες και η στάση μας τότε, παρά οι νίκες μας. Οφείλουμε πολλά στις επίπονες εμπειρίες, εκείνες που οριοθετούν την αλήθεια. Το βίωμα το ανυπόκριτο, αυτό συμβολίζει εκείνο το Corton. Το μέτρο. Μέτρον άριστον. Όλα στο χρόνο τους. Κάθε κορυφή απαιτεί υψηλό ρίσκο, εκεί όπου το οξυγόνο στερεύει. Ο κίνδυνος της κατάρρευσης ελλοχεύει ακόμα κι ένα βήμα πριν την υπέρτατη απόλαυση! Η φθορά καραδοκεί και πίσω από τις πιο πολυτελείς βιτρίνες.

Πολλές φορές η νίκη κρύβεται στην ήττα. / φωτ.: winetaster

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-