Σε λάθος εποχή έζησε ο Καμύ, ο Αλμπέρ Καμύ που εντρύφησε στην έννοια του παραλόγου. Γιατί τότε που το ερμήνευε φιλοσοφικά, το προσέγγιζε σαν διανοητική πραγματεία. Στις μέρες μας θα το ζούσε. Ατόφιο, ωμό. Το παράλογο που βασιλεύει. Το λίγο που φαίνεται πολύ και το πολύ, λίγο. Είναι ο κανόνας και η εξαίρεση. Ο άνθρωπος πιο μόνος, πασχίζει να υπάρξει μέσα από τα πράγματα ή μέσα από τους άλλους. Άντε να βρει τη φωνή του μέσα στην οχλοβοή. Το κρασί, μοιραία επιστρατεύεται στη μάχη της ωραιοποίησης της εικόνας του.

Με ένα ποτήρι ανά χείρας όμως, η πειθώ ενισχύεται; Αν το κρασί απαθανατίζεται με τον ανάλογο στόμφο στο instagram, συνοδεύοντας λάγνα βλέμματα με υπαινικτικό μειδίαμα, η επιτυχία μιλά από μόνη της; Η πανδημία του ναρκισσισμού, η χειραγώγηση του εαυτού. Το κρασί στην υπηρεσία του θεάματος. Μα τι θα σκέφτονταν άραγε οι ιδρυτές των εκλεκτών σπιτιών της Καμπανίας αν έβλεπαν τα φίνα κρασιά τους να ρέουν στα πατώματα των κοσμοπολίτικων clubs για τα μάτια του κόσμου; Η ευαισθησία αυτή του κρασιού αποτελεί και την αξία του. Αν η δική μας όμως αξία επιζητά επιβεβαίωση, μπορεί να αντλήσει από εκείνη του κρασιού; Προσφέρεται το κρασί για να αναπληρώσει αυτού του είδους τις «ανάγκες»; Αρκεί μια αυτοφωτογράφιση μαζί με ένα Lafite να αποκαταστήσει τη φήμη μας; Στην εποχή μας, φαίνεται πως ένα «κλικ» μπορεί να αντιγράψει την ίδια τη ζωή! Μπορεί; Μπορεί μια φευγαλέα τάση να οδηγήσει σε αυτοπραγμάτωση; Όταν επιδιώκουμε να αιχμαλωτιστούμε σε μια πόζα με φόντο το κρασί, αντί να το ζήσουμε, το ποτήρι μας τότε είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;

φωτογραφία: winetaster.gr

Το γοργόν δεν έχει χάρη

«Το τρένο της επιτυχίας δεν περιμένει», μας είπαν. «Όλα θα πρέπει να μας συμβούν γρήγορα», μας είπαν. Τι πιο γρήγορο από ένα φλας; Φορτώσαμε λοιπόν τις ελπίδες μας στην υπερταχεία της υπερέκθεσης και πού την πάμε; Ποιος οδηγεί; Ποιος είπε: «Κάντε στάση να κατεβώ, θα περπατήσω το δρόμο μου κι ας αργήσω»; Και αν δεν υπάρχει επιτυχία με αυτούς τους φαινομενικά «επιβεβλημένους» όρους, πρέπει να την επινοήσουμε; Να παρανοήσουμε; Φευ! Αυτός είναι ο ρόλος του κρασιού στα χρόνια της υπερπροβολής; Επιταχυντής της ματαιοδοξίας; Αντιθέτως, το κρασί πάντα υπήρξε αργό. Τίποτα στο κρασί δεν συμβαίνει γρήγορα! Στον φρουτοχυμό, μπορεί. Ποσώς δε, στο εξαιρετικό κρασί. «Θέλει δουλειά πολλή». Θέλει δεκαετίες, γενιές, στρατιές οραματιστών για να γυρίσει ο ήλιος! Ομοίως, χρειάζεται χρόνος για να εκτιμηθεί. Αλλιώς, και χρυσάφι ακόμα να κρατάμε, θα διαφεύγει ανάμεσα από τα δάχτυλά μας σαν άμμος!

Για το ταξίδι, όχι για την Ιθάκη

Διάφανος ο κόσμος, το κρασί που τον διαπερνά έχει νόημα όταν τον χρωματίζει, όχι όταν τον μεθάει. Μακάρι το κρασί να μπορούσε να αποκαταστήσει αδικίες. Μπορεί όμως να μας ανακουφίσει φωτίζοντας περιοχές όπου η ανθρώπινη δημιουργικότητα υπερβαίνει κάθε ασχήμια. Με την τέχνη του προκαλεί αισιοδοξία και με την τεχνική του εμπνέει. Το κρασί ως ποιοτικός χρόνος, αφορμή συνάντησης με τον χαμένο εαυτό. Αλλά και η καλύτερη αφορμή συνάντησής μας με τους αγαπημένους μας. Μοίρασμα, συντροφικότητα, κουράγιο. Από την ανθρώπινη επαφή, πάντα θα προκύπτουν αξιόλογα αισθήματα για να μας θρέψουν. «Με το κρασί του φίλου ανασταίνεσαι». Ας είναι το κρασί αφορμή για να συναντηθούμε με σκοπό να μοιραστούμε. Ούτε για να καυχηθούμε, ούτε για να εκτονωθούμε.

Διάφανος ο κόσμος, το κρασί που τον διαπερνά έχει νόημα όταν τον χρωματίζει, όχι όταν τον μεθάει.

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-