Ταλαιπωρημένη λέξη εκείνη της πολυπόθητης «Παιδείας». Ακόμη πιο παραγνωρισμένο το σημαινόμενο, κυρίως λόγω της κατάχρησης της λέξης αναλόγως σκοπιμότητας. Στενά συνδεδεμένη με την ακαδημαϊκή της έννοια και τόσο αποκομμένη δυστυχώς από τομείς που συνδέονται άμεσα με τον πολιτισμό μας, όπως είναι εκείνος της γαστρονομίας. Δεν είναι λίγες δε οι αντιδράσεις, που με περίσσιο ζήλο και αποφασιστικότητα, προβαίνουν σε διορθώσεις σχετικά με τον διαχωρισμό τους!

Αυτά «εδώ», όπου «εδώ» ο κανόνας της ελαφρότητας. Να ζεις όμως εδώ, δε σημαίνει πως δεν υπάρχεις παντού ή και πουθενά. Ποιος είναι ο τόπος τελικά, χωρίς τα γνώριμα μοναδικά χαρακτηριστικά του; Και μάλιστα τα καλύτερα στοιχεία, που δείχνουν εκείνον τον πλούτο στον οποίο αποστρέφουμε το βλέμμα,  ρίχνοντας με ευκολία μαύρη πέτρα πίσω μας; Αν εξαντληθούμε στην στηλίτευση των κακώς κειμένων, των διαδοχικών δεινών που μας έπληξαν, είναι σαν να αποδεχόμαστε την ήττα μας. Ποια η αντίσταση, από πού θα αντληθεί το περιεχόμενο για να διασωθεί η ταυτότητά μας; Αν λησμονήσουμε ολότελα το ποιοι είμαστε, ποιος και γιατί θα μας το θυμίσει; Στο παρόν που όλοι θεωρητικά χωρούμε και όλοι προσπαθούμε να πραγματώσουμε το «είναι» μας, ξέρουμε πλέον πως δε θα συμβεί απαραίτητα. Ο κοινός τόπος λοιπόν, όπου νομίζουμε πως θα συναντηθούμε έτσι κι αλλιώς, κρύβει ψευδαισθήσεις που μας διαψεύδουν.

Ο χωροχρόνος του «εδώ και τώρα», διαστέλλεται και συστέλλεται μαζί με τις κόρες των ματιών μας. Μαζί με αυτές, ανοιγοκλείνουν οι πόρτες της πραγματικότητας. Αν θα είμαστε «μέσα» ή «έξω», εξαρτάται από τα μάτια μας. Ναι, ΠΑΙΔΕΙΑ είναι η λέξη. Όχι ως λέξη, αλλά ως τρόπος ζωής. Όχι όπως συνηθίσαμε ή όπως αυθαίρετα νομίζουμε, αλλά όπως γνωρίζουμε. Παρασυρόμαστε εύκολα από τη γλύκα των παραισθήσεων μας, ή επιστρατεύουμε το θάρρος της επίγνωσης για να δούμε καθαρά; Αν ακούγονταν δυνατά οι σκέψεις όλων όσων σκύβουν πάνω από ένα ποτήρι κρασί στην χώρα μας, ποιο το άκουσμα άραγε, μελωδία, παραφωνία ή οχλοβοή; Η παιδεία έχει ρυθμό, παλμό, συγχρονισμό και η δυναμική της υπερβαίνει τα όποια σύνορα.

φωτογραφία: winetaster.gr

Έγινε το κρασί «κτήμα» μας;

Έχει ενδιαφέρον και αξία να αναρωτηθούμε, μετά την εποχή της «μόδας» του κρασιού, σε τι βαθμό αυτό ενσωματώθηκε στον τρόπο ζωής μας; Αν δηλαδή αντιμετωπίζεται ευρέως με σεβασμό, ανεξαρτήτως πρακτικών κριτηρίων, αλλά ποιοτικών. Αν σχηματίστηκε μια υποτυπώδη έστω κουλτούρα σχετική με το κρασί, μέσω συνειδητής εμβάθυνσης αντί εντυπώσεων ή και εντυπωσιασμών. Οι απαντήσεις βρίσκονται στον καθένα από εμάς.

Αν αντιληφθούμε πως τα χρήματα δεν αγοράζουν το κρασί, τότε έχουμε ήδη μια εξελιγμένη νοοτροπία. Όταν δεν νιώθουμε την ανάγκη να πείσουμε για την αξία μας μέσω του κρασιού, τότε μας αξίζει αληθινά. Όταν το απολαμβάνουμε με φυσικότητα, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις που τρέφουν εμμονές. Όταν δεν εκμεταλλευόμαστε την όποια «αίγλη» που του αποδίδουμε επιπόλαια για να προβληθούμε και όταν δεν το κακομεταχειριζόμαστε, τότε έχουμε κάνει βήματα. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως «κτήμα» μας δεν γίνεται τίποτα, καθώς όσο περισσότερο μαθαίνουμε, τόσο περισσότερο σεβόμαστε. Τέλος, όσο βελτιώνεται το αισθητικό μας κριτήριο, όλο και πιο απενοχοποιημένα θα χαιρόμαστε και το κρασί, αλλά και κάθε δώρο εξέλιξης που αποκομίζουμε από τη διαδρομή μας.

Μη φοβού τους ειδικούς!

Όταν αναφερόμαστε σε θέματα παιδείας και κρασιού, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το ρόλο των ειδικών και την προσφορά τους στη διαμόρφωση μιας ευρύτερης κουλτούρας. Σε τι βαθμό όμως αναγνωρίζονται οι επαγγελματίες του είδους, πώς αντιμετωπίζονται στους χώρους εργασίας, αλλά και πώς βιώνουν οι ίδιοι την άσκηση του δύσκολου έργου τους; Αν και σε τι βαθμό έχει αναπτυχθεί το κρασί στην Ελλάδα, κρίνεται και από αυτό.

Μακάρι να αρκούσε η θετική απάντηση στην ερώτηση «Ξέρεις από κρασί;» για να χρισθεί κανείς αυτομάτως ειδικός του κρασιού. Οι απλοϊκές ερωτήσεις συνοδεύονται από απλοϊκές απαντήσεις. Η συνέχεια δε, αμφίβολη. Δυστυχώς, δεν είναι αρκετό να έχει δοκιμάσει κανείς πολλά κρασιά, ακόμα και μια θάλασσα, ούτε να γνωρίζει απλώς τις ετικέτες που κυκλοφορούν ή τα ονόματα των παραγωγών τους. Ακριβώς όπως δεν αρκεί να είναι κανείς βιβλιοφάγος για να γίνει λογοτέχνης.

Οι ειδικοί του κρασιού, χωρίς εισαγωγικά, είναι επαγγελματίες που έχουν αφοσιωθεί στο αντικείμενο τους. Είναι εκείνοι που με αμέτρητες θυσίες κάθε είδους, υπερασπίζονται έμπρακτα ένα αντικείμενο που δεν υπάγεται απλώς στον γαστρονομικό πολιτισμό μας, αλλά και στην άυλη πολιτιστική κληρονομιά μας. Εδώ εισαγωγικά δεν χωρούν. Οφείλουμε να ξεχωρίσουμε τους αριθμούς από τις αξίες. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε όλους εκείνους που από το υστέρημα τους επιχειρούν την όποια υπέρβαση, για να διαφυλάξουν τις αρχές του κρασιού. Ακόμα κι αν ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική περιουσία αποκλειστικά του winetaster.gr-