Όταν γίνεται αναφορά στα «φυσικά κρασιά», ως διακεκριμένη κατηγορία κρασιών, αυτομάτως αναρωτιέται κανείς για όλα τα υπόλοιπα. Ακόμα κι αν ενημερωθεί κανείς σχετικά με τη διαφοροποίηση τους ως προς τις πρακτικές βάσει των οποίων οινοποιούνται, πάντα προκύπτει ένα είδος απορίας. Μια ιδιαιτερότητα συνοδεύει την παρουσία τους. Είναι αυτό όμως ζητούμενο; Εδώ θα θέλαμε να σταθούμε στον χρησιμοποιούμενο όρο, παρά στην εφαρμοσμένη μέθοδο οινοποίησης. Η οινοποίηση ως επιλογή είναι σαφής και τα αποτελέσματα αυτής φαίνονται στα αντίστοιχα κρασιά. Από εκεί και πέρα, άπτεται και στο γούστο καθενός η αποδοχή τους. Πριν όμως από αυτό, θα πρέπει να φτάσει σε αυτά ο φίλος του κρασιού, να τα δοκιμάσει, και κυρίως να μην δημιουργηθεί αμφιβολία για όλα τα υπόλοιπα κρασιά που αγαπά και στηρίζει με την προτίμησή του.

Από τη στιγμή που υιοθετείται ο όρος «φυσικά κρασιά», ο νους αυθόρμητα οδηγείται σε υποθέσεις. Αυτή η νοητή διάκριση, επιτρέπει πολύ πιθανά την παρεξήγηση όλων των άλλων κρασιών αδίκως. Και όσο κι αν η κοινή λογική υποστηρίζει πως δεν υπάρχει κανένας λόγος για να συμβαίνει αυτό, ο συνειρμός που γεννάται σε σχέση με το τι ακριβώς είναι όλα τα υπόλοιπα, ως υπονοούμενο, υφίσταται και προβληματίζει. Πόσο δόκιμη λοιπόν είναι η χρήση του όρου, όταν αντί να πληροφορεί ευθέως, προκαλεί σύγχυση κι ερωτηματικά;

Ποια είναι τα φυσικά κρασιά;

Φυσικά ονομάζονται τα κρασιά που προκύπτουν βάσει εναλλακτικής φιλοσοφίας. Μια επιλογή που εγκαινίασε μια ολόκληρη κατηγορία κρασιών, που υιοθετεί ένα μοντέλο οινοποίησης ελάχιστα παρεμβατικό, από το αμπέλι ως το ποτήρι. Βάσει αυτού του σκεπτικού, επιδιώκεται η επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αυθεντικότητας στο τελικό αποτέλεσμα, χωρίς να υποβοηθείται η όλη διαδικασία από τεχνητά μέσα. Με αυτόν τον τρόπο, θεωρείται πως η εξάλειψη των μεσολαβητικών μεθόδων που εφαρμόζονται στην συμβατική οινοποίηση, συνεισφέρει στην βέλτιστη απόδοση της καθαρόαιμης έκφρασης του αποτελέσματος.

Τα κρασιά αυτά, είναι αδιαμφισβήτητα ιδιαίτερα όπως είναι λογικό, σε μεγάλο βαθμό είναι ιδιοσυγκρασιακά, ενίοτε σκληροπυρηνικά, και απευθύνονται σε ανάλογο γούστο. Η προσέγγιση στην οποία υπακούν, ευθύνεται και για το αμφιλεγόμενο στυλ τους. Θα πρέπει να σημειωθεί πως ακριβώς επειδή ουσιαστικά ακυρώνονται οι συνήθεις τακτικές, οι κανόνες παύουν. Αυτός είναι και ο λόγος που δημιουργούνται οριακές συνθήκες οινοποίησης, με λεπτές ισορροπίες, οι οποίες είναι εύκολο να ανατραπούν. Η δημιουργία ενός καλού φυσικού κρασιού αποτελεί αληθινή πρόκληση. Είναι ξεκάθαρο δε, πως όσα κρασιά δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή, απλώς επιδέχονται μιας ελάχιστης κούρας που εξασφαλίζει την αρτιότητα τους σε τεχνικό και αισθητικό επίπεδο, χωρίς να αμφισβητείται επ’ ουδενί η αγνότητά τους!

φωτογραφία: winetaster.gr

Οι προκλήσεις για τα ελληνικά φυσικά κρασιά 

Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε τη χρήση και τη χρησιμότητα των «φυσικών» μας κρασιών. Μπορεί να αποτελεί τάση, αλλά όπως έχει δείξει η ιστορία, οι μόδες έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που προέχει, δεν είναι μια επανάσταση για την επανάσταση, αλλά η συνειδητή επένδυση, η υπεύθυνη πράξη προς την κατεύθυνση της όποιας αλλαγής. Συνετό θα ήταν, ο απώτερος σκοπός των φυσικών κρασιών να αφορά μια ολοκληρωμένη ξεχωριστή πρόταση, ως επιπλέον συνιστώσα του ελληνικού κρασιού.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, προτεραιότητα θα πρέπει να αποτελεί η στάση και όχι η τάση. Επίσης, η ελεύθερη αυτή οινοποίηση, απαλλαγμένη από δεσμεύσεις, δεν την καθιστά πιο προσιτή. Αντιθέτως είναι άκρως απαιτητική και πιο ευάλωτη, αφού δεν έχει κανένα δίχτυ προστασίας. Τα αντανακλαστικά του οινοποιού, θα πρέπει να μοιάζουν με εκείνα οδηγού αγώνων ταχύτητας! Ενώ απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αποποιηθούν οι όποιες ευκολίες, να μελετηθούν οι αστοχίες, ώστε να εξασφαλισθεί η εξέλιξη. Η επιτυχής ενσωμάτωση τους στον κορμό του ελληνικού κρασιού, θα αποτελέσει ακόμη μία επιτυχία για το ελληνικό κρασί εν γένει.

Αυτό που προέχει, δεν είναι μια επανάσταση για την επανάσταση, αλλά η συνειδητή επένδυση, η υπεύθυνη πράξη προς την κατεύθυνση της όποιας αλλαγής.

Ζητείται ταυτότητα

Εν κατακλείδι, η απόκτηση ταυτότητας για τα φυσικά κρασιά αποτελεί πρωταρχικής σημασίας μέλημα. Η αυτονομία τους θα προκύψει τόσο από την εμβάθυνση των οινοποιών, όσο και μέσω της ευρύτερης εικόνας που τους αξίζει. Ποια η αποτελεσματικότητα του χρησιμοποιούμενου όρου, από τη στιγμή που δεν διακρίνει αυτά τα κρασιά ως προς το ποιόν τους, αλλά τα προσδιορίζει με έναν χαρακτηρισμό που καθένας μπορεί να ερμηνεύσει κατά το δοκούν; Το ίδιο θα συνέβαινε αν για παράδειγμα τα αποκαλούσαμε «αγνά κρασιά». Όταν ένας τίτλος επιδέχεται πολλαπλής ερμηνείας, και δεν επιβάλλεται με την ταυτότητά του, θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την αναγνωρισιμότητά του. Ταυτόχρονα, ελλοχεύει και ο κίνδυνος να ζημιωθούν και τα κρασιά των υπολοίπων κατηγοριών αν θεωρηθούν «μη φυσικά» ή «μη αγνά». Ας μην ξεχνάμε πως σε κάθε περίπτωση αναφερόμαστε στο κρασί. Η οικογένεια είναι μία, η φήμη ενιαία.

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική περιουσία αποκλειστικά του winetaster.gr-