Η αυθεντία εκφέρεται μέσα από το κύρος. Η κατάκτηση του αντικειμένου στον ύψιστο βαθμό, με μέτρο που αναγνωρίζεται από τους περισσότερους, εξασφαλίζει μια υπεροχή που δύσκολα αμφισβητείται. Μια απαιτητική, έως και εξοντωτική διαδικασία ωστόσο, η τήρηση όλων των προϋποθέσεων που εξασφαλίζουν την ανάλογη φήμη. Αρκεί να φανταστεί κανείς τις εσωτερικές πιέσεις που ασκούνται σε κάθε επίπεδο για τη διατήρηση αυτής της απαστράπτουσας γυαλάδας και πώς βιώνεται η απώλεια στον πρωταθλητισμό του οινικού στίβου. Δεν νοείται χαλάρωση για ένα first growth Bordeaux!

Πώς γίνεται αντιληπτή όμως αυτή η αφοσίωση εκτός των τειχών των εμβληματικών chateaux; Η δοκιμή τους παραμένει πόθος ή μπορεί να προκαλεί και αποστροφή πλέον λόγω του άκρατου δεσποτισμού; Ακόμα κι αν τα κρασιά αυτά πρεσβεύουν τη χρηματιστηριακή αξία, σε τι βαθμό μπορούν να αγγίξουν τελικά την καρδιά του οινόφιλου; Η σταθερότητα που ευαγγελίζονται, συνάδει με τη συχνή αλλαγή ιδιοκτησιακών τίτλων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οινική δημιουργία; Τι εκφράζει η ζήτηση σπάνιων ΓΗΓΕΝΩΝ ΠΟΙΚΙΛΙΩΝ και τι ρόλο δύναται να παίξει η χώρα μας στα νέα δεδομένα; Είναι η στιγμή που οι απανταχού φίλοι του κρασιού γυρίζουν την πλάτη στα δόγματα προς αναζήτηση της οικειότητας; 

Ελληνικό ή ξένο fine wine;

Είναι λογικό να επιχειρείται η σύγκριση της εγχώριας παραγωγής κρασιού με εκείνη του εξωτερικού; Η αυστηρή τεχνοκρατική αντίληψη ρέπει προς την υπεράσπιση μιας «αυτονόητης» διάκρισης υπέρ της ξενικής -με όποιον κίνδυνο συνεπάγεται κάθε είδους γενίκευση- αντλώντας την επιχειρηματολογία της από πάγιες θέσεις, όπως η μακρά παράδοση, η τεχνογνωσία ή και ο σωρευμένος πλούτος των παραγωγών της αλλοδαπής ως εγγύηση ελέγχου της ποιότητας. Καμία αντίρρηση. Καμία έκπληξη επίσης! Σίγουρα δεν αποζητά εκπλήξεις -δυσάρεστες έστω- όποιος επιλέγει ένα Clos de la Roche, όμως τι σκέψεις και τι συναισθήματα θα προξενούσε ο Παλιοκαλιάς του Κωστή Δαλαμάρα δίπλα του σε μια τυφλή δοκιμή; Ας μην ξεχνάμε, πως έτσι αναδείχθηκαν αμερικανικά «outsiders» σε fine wines διεθνούς φήμης το 1976, όπως τα Stag’s Leap και Montelena στην περίφημη κρίση του Παρισιού, γνωστή και ως «judgement of Paris».

Το Margaux είναι Margaux, δύσκολα αποκαθηλώνεται. Και η Σαντορίνη είναι Σαντορίνη. Η ευχαρίστηση δεν εξαντλείται στο όνομα. Κάθε σύγκριση σε αδιευκρίνιστο πλαίσιο είναι σχετική και μπορεί να τίθεται μέσα από παρωπίδες ή και εμπορικές σκοπιμότητες. Το ελληνικό κρασί δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Το αποδεικνύει συνεχώς με τα άλματά του. Ο ρυθμός της εξέλιξής του δε, εντυπωσιάζει περισσότερο από την όποια «ατσαλάκωτη εικόνα» των απόμακρων chateaux. Σε τι βαθμό πλέον πείθουν τα σύμβολα του ακραίου συντηρητισμού όταν επιχειρούν να επιβληθούν με αναχρονιστικούς όρους, όπως η περίφημη ναπολεόντεια κατηγοριοποίηση του 1855 (!) που αμφισβητείται ανοιχτά στις μέρες μας; 

Το Margaux είναι Margaux, δύσκολα αποκαθηλώνεται. Και η Σαντορίνη είναι Σαντορίνη. Η ευχαρίστηση δεν εξαντλείται στο όνομα. Κάθε σύγκριση σε αδιευκρίνιστο πλαίσιο είναι σχετική και μπορεί να τίθεται μέσα από παρωπίδες ή και εμπορικές σκοπιμότητες.

 

Παλαιό αμπέλι σαν γλυπτό / φωτογραφία: winetaster.gr

H αυθεντικότητα νικά

Ο σπουδαίος δάσκαλος της αρχιτεκτονικής Δημήτρης Πικιώνης, σχολίασε κάποτε πάνω από σχέδιο φοιτητή: «άσε τη μουτζούρα αυτή εδώ, μην το τελειοποιείς, μην το χαλάς!» Πόση τελειότητα τελικά είναι αρκετή για να ενεργοποιηθεί το συναίσθημα; Πώς η αυθεντία συνομιλεί με τον κόσμο που αγαπά το κρασί; Ο κανόνας της αγοράς είναι ωμός, προσεγγίζει τα πάντα αριθμητικά. Ο Πικιώνης τον γνώριζε καλύτερα από τον καθένα, δεν επέτρεψε όμως την αλλοτρίωση. Ανέδειξε το μεγαλείο του προσιτού, του γνήσιου, του μέτρου του ελληνικού. Το ελληνικό κρασί, αν συγκρίνεται άστοχα ή και εσκεμμένα ακόμα με ξένα brands, μοιραία θα πέφτει θύμα μιας ασύμμετρης αναλογίας. Από τη στιγμή που το μέγεθος δεν αποτελεί δείκτη ποιότητας και οι παράγοντες δημιουργίας οίνου είναι μοναδικοί κι ανεπανάληπτοι, το ελληνικό κρασί διαπρέπει ως έχει. Όποιος δημιουργεί με αφοσίωση και καταφέρνει να εμπνέει χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς καταπιεστικά «status», κερδίζει σε αυθεντικότητα και ουσία. Τι σημασία έχει αν είναι Έλληνας ή ξένος, εύρωστος ή όχι; Αρκεί να είναι αληθινός.

(Στην κεντρική φωτογραφία φιλοξενείται το οινοποιείο Βασιλείου της Νεμέας)

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-