O Μποσινάκης ποίησε μοσχοφίλερο ή το μοσχοφίλερο ποίησε τον Μποσινάκη;
Τι απαιτείται για να βάλει κανείς το όνομά του σε μια ετικέτα και να ρισκάρει τα πάντα για αυτό; Ένα ερώτημα όμως, είναι απλά ένα ερώτημα. Η συντομία του, πολλές φορές αδικεί την όποια απάντηση. Ερώτημα είναι και το εξής: τι απαιτείται για να ξαναγεννηθεί κανείς; Τέτοιας εμβέλειας απορίες, ίσως αξίζει και να μην απαντηθούν αλλιώς, παρά μόνο με πράξεις, με την αλήθεια της ζωής! Θέλει κότσια άλλωστε να κάνεις πράξη το όραμα σου. Κι άλλα πολλά θέλει. Και τα αδέρφια Μποσινάκη το αποδεικνύουν με τη μία φιάλη μετά την άλλη!
Η στάση μιλά από μόνη της, η επιλογή. Μποσινάκης θα πει μοσχοφίλερο. Εξειδίκευση. Μια ετικέτα το όνομά τους. Μια ετικέτα που δίνει όλες τις απαντήσεις που κρύβονται στη δουλειά τους. Έπειτα έγκειται στα δικά μας αντανακλαστικά να ερμηνεύσουμε, να ανακαλύψουμε, να εντρυφήσουμε στις αρχές και στη φιλοσοφία των δημιουργών. Η εμβάθυνση σε μια ποικιλία όπως εκείνη του μοσχοφίλερου, απέχει από αβίαστα συμπεράσματα και αβάσιμες υποθέσεις. Όπως όλα δείχνουν, τα δύσκολα είναι για τους Μποσινάκηδες!
Η πρόκληση
Το μοσχοφίλερο, πολλές φορές πέφτει θύμα της ίδιας του της γοητείας. Τα έκδηλα προσόντα του εξαντλούνται συχνά στο προφανές, χωρίς να δίνεται χώρος πίσω από αυτό, σε βάθος και χαρακτήρα. Η πρόκληση λοιπόν αφορά τον υπερκερασμό της ανέμελης έκφρασης του και τη σύνδεσή του με ποιοτικότερα χαρακτηριστικά, ώστε να μην αποτελεί μόνο το αγαπημένο κρασί του αρχάριου. Μια γυμνή ποικιλία, με την έννοια πως το βαρέλι εδώ αποτελεί σχεδόν αντίφαση, μιας και πλήττει το εύθραυστο προφίλ της ποικιλίας, αναμένει ουσιαστικά το terroir που θα το αναδείξει. Όταν όμως μιλάμε για δυνατότητες παλαίωσης(!) και πρόσθετα επίπεδα στο κρασί, ουσιαστικά περιγράφουμε το μοσχοφίλερο Μποσινάκη. Από μόνο του το γεγονός αυτό είναι αξιόλογο. Ομοίως σεβαστοί οι υψηλοί στόχοι, και οι ανάλογες θυσίες που προϋποθέτει η επίτευξή τους. Η ποιότητα άλλωστε είναι πάντα η καλύτερη λύση σε κάθε πρόβλημα. Το αποτέλεσμα δικαιώνει. Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για αρχές: όταν απορρίπτεται κάθε μορφής ευκολία παραγωγής ενός κρασιού που θα σερβίρεται από αεροσυνοδούς με εξασφαλισμένη κερδοφορία, εν ονόματι της υψηλής ποιότητας με κάθε κόστος.
φωτογραφία: winetaster.gr
ΤΟ ΚΡΑΣΙ:
(2018)
Ωχρό λεμονί το χρώμα του με απαλές ροδαλές ανταύγειες. Η μύτη ξαφνιάζει. Δωρική μεν, απόλυτα ακριβής δε! Τα φρέσκα άνθη πορτοκαλιάς και τα τραγανά ολόδροσα εσπεριδοειδή όπως το lime, αλλά και το φρέσκο ροδάκινο γοητεύουν σε πρώτο πλάνο μαζί με τη φυτική διάσταση γρασιδιού. Ο ανατρεπτικός χαρακτήρας ενισχύεται με την παρουσία εκλεκτών πικάντικων ζυμών, αλλά και διακριτικής ορυκτότητας που υποβόσκει. Έτσι χτίζεται ένα πρωτόγνωρο βάθος για τα δεδομένα της ποικιλίας, ενισχυμένο από αρώματα τσακμακόπετρας και ήπιων βενζοϊκών. Το ξηρό στόμα ελαφρύ, με υψηλή οξύτητα που σαν ξυράφι καθαρίζει το στόμα μονομιάς. Το αλκοόλ ίσα που ακούγεται. Μετριασμένες εντάσεις από εκλεπτυσμένα εσπεριδοειδή κι εδώ, όπως φρέσκο νεράντζι, λεμόνι και γκρέιπφρουτ, μαζί με αχλάδια και ζουμερά ροδάκινα. Ορυκτό και βοτανικό. Ήπια κρεμώδης υφή οδηγεί σε φινετσάτη επίγευση καλής διάρκειας, με φύλλα γιασεμιού και άνθη λεμονιάς. Πίνεται ευχάριστα τώρα, αλλά την πενταετία την έχει στο τσεπάκι!
Ένα μοσχοφίλερο που το λέει η καρδούλα του! Αν πριν από λίγα χρόνια, μας έλεγαν πως θα απολαμβάναμε το μοσχοφίλερο ώριμο, μάλλον θα μειδιάζαμε με αμφιβολία. Όχι πια! Με όλο τον σεβασμό που δείχνει στην ποικιλία, η οινοποίηση Μποσινάκη φαίνεται να της δίνει νέα πνοή! Στα τρία χρόνια ζωής του το κρασί δείχνει άκρως γοητευτικό, έχοντας αποκτήσει επιπλέον υπόσταση κι ευγένεια! Γεγονός που προκαλεί το ενδιαφέρον μας, για να ανανεώσουμε το ραντεβού μας και για μετά από 2 χρόνια, κρύβοντας φιάλες στο βάθος του συντηρητή! Προς το παρόν, διατηρείται ακόμη αιχμηρό και μόλις έχει αρχίσει να δείχνει τα προσόντα του, ενώ αναδεύοντας το στο ποτήρι δεν ήταν λίγες οι φορές που θύμισε φίνο pouilly-fume!
Χρόνος δοκιμής: 03/2021
Αξιολόγηση: 90/100
PAIRING
Ψητό καλαμάρι σχάρας, μους ταραμά, λαδολέμονο.