Το παράλογο της ανθρώπινης φύσης συνοψίζεται στην απαίτηση της να υποχρεώσει την πέτρα να ανθίσει. Η άνοιξη απορεί μαζί με όλα της τα άνθη. Η πίστη στην επίπλαστη προκοπή, με την ψευδαίσθηση της πέτρινης υπεροχής, σύμβολο σκληρότητας και ματαιότητας, αδιαφορεί για την πηγαία ομορφιά της φύσης. Ο αγώνας για κτίσιμο, μιας και «η πέτρα θα υπάρχει και μετά από εμάς» όπως σημειώνει ο Camus, καλύπτει πρόσκαιρα το κάλπικο μεγαλείο. Το κρασί το επαναστατικό, ευωδιαστό σαν άκοπο λουλούδι, επικαλείται την άνοιξη του ελληνικού κρασιού. Παιδί της φύσης που συνεχίζει και γεννά αν και πικραμένη. Το μαύρο καλαβρυτινό του Τετράμυθου αφιερωμένο στην εποχή.

Κι ενώ καθετί φυσικό τείνει πλέον να αντιμετωπίζεται με μια υποδόρια αμφισβήτηση, σαν να έχει απαγορευτεί άτυπα οτιδήποτε μας συνδέει με τη χαμένη αυθεντικότητα, αυτό το οινοποιείο των καινοτομιών έχει άλλη άποψη. Μετά από συνεχείς ενδιαφέρουσες φυσικές οινοποιήσεις πάνω σε ελληνικές ποικιλίες κυρίως, ανοίγει τον δρόμο στον οποίο εγκλωβίζονται οι όποιες αμφιβολίες. Από τα δείγματα γραφής ως τώρα, προκύπτουν πολύτιμα συμπεράσματα, τα οποία όπως φαίνεται αποτελούν τη μαγιά για μελλοντική ανάπτυξη στο πεδίο της οινοποίησης ελαχίστων παρεμβάσεων.

Η εμπειρία που σωρεύεται και οργανοληπτικά, σχετικά με τη μορφή και τα χαρακτηριστικά των φυσικών οίνων όπως αναλύονται στο ποτήρι, μπορεί να φωτίσει σκιερές ενδεχομένως γωνίες της οινοποίησης. Αρκεί οι κρίκοι της αλυσίδας να βρίσκουν τη θέση τους, ώστε να εξασφαλίζεται η συνέχεια μιας πορείας που δεν ανακόπτεται. Ένα από τα κρίσιμα σημεία που σχετίζονται με το θέμα, αφορά το μικροκλίμα και την καταλληλότητά του, βάσει της οποίας ενδείκνυται η δημιουργία φυσικών οίνων. Ο τετράμυθος όπως φαίνεται έχει τύχη βουνό, μιας κι εδρεύει στο Άνω Διακοπτό!

Η άνθιση των ελληνικών ποικιλιών / Φωτογραφία: winetaster.gr

Απροσποίητο καλαβρυτινό 

Μέτριο ρουμπίνι χρώμα. Εκφραστικότητα στη μύτη, με μια ρυθμική εναλλακτικότητα που φωτίζει πότε την ακραία φινετσάτη εκφορά αποξηραμένων λουλουδιών, πράσινης ελιάς, πολύχρωμων μικρόρογων άγριων μούρων, φραμπουάζ και βύσσινων, και πότε την ωμότητα της αιμάτινης κρεάτινης χροιάς, με σαφή αναγωγικά στοιχεία να τα συνοδεύουν. Στην ίδια κατεύθυνση και ο αδιαφιλονίκητος ρουστίκ χαρακτήρας, όπως επιβάλλεται με οσμές φάρμας και δερματίνης σε βοτανικό φόντο. Ελαφρότητα στο σώμα, και μετριασμένη ένταση στο στόμα, με την κατάλληλη οξύτητα να προσδίδει νεύρο, καλώς ενταγμένη και σε αρμονία με τις μετριασμένες ποσοτικά τανίνες, πλην εξαιρετικά διακριτικών και σμιλευμένων στοργικά. Στο δια ταύτα, οι γεύσεις εργάζονται ικανοποιητικά, με χυμώδεις αγριοφράουλες, φραγκοστάφυλα, κεράσια και τραγανά κράνα σπαρταριστά, μαζί με φύλλα τομάτας, λεβάντα κι άγριο θυμάρι. Ικανοποιητική φρουτώδης επίγευση, με ροζ πιπέρι και αποξηραμένο δυόσμο.

Η γνησιότητα στην έκφραση προϋποθέτει την αποδοχή των αντιφατικών μερών του υπαρξιακού πυρήνα του κρασιού. Το πρωτόκολλο «φυσικής» οινοποίησης, πετυχαίνει να φέρνει στο φως κάθε σπιθαμή -ακόμη και ανεπιθύμητη- του κρασιού, προτείνοντας ένα σύνολο με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Όλοι όμως ξέρουμε πως η ατόφια αλήθεια δεν γίνεται ποτέ ευρέως συμπαθής. Είναι λογικό να βρισκόμαστε στον δρόμο για τη δικαίωση της όμως. Εδώ, πρωταγωνιστεί το υγιές και ολόφρεσκο ζηλευτό φρούτο, σε μια μοντέρνα οινοποίηση που δεν φοβάται να αποκαλύψει και τα μειονεκτήματα της. Κατόπιν τούτου, το θάρρος και μόνο, δίνει πρόσθετη αξία στον ήδη ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Πίνεται τώρα, ελαφρώς δροσερό (12-14 βαθμούς), σε κήπους ανοιχτούς μαζί με καλοκαιρινούς αναστοχασμούς. (89/100)

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-