Η ΔΙΑΠΟΡΟΣ της πλεύσης. Υποκινήτρια του καλού καιρού, αφηγήτρια της πλώρης. Η διάπορος με τις ρίζες τις βαθιές. Ερμηνεύτρια των γαιών, ναρκαλιευτής της εκρηκτικής γεύσης που υποβόσκει μέχρι να αποκαλυφθεί σαν το τραγούδι της Περσεφόνης. Και ποιος δεν γνωρίζει τη ξεχωριστή δημιουργία του δημοφιλούς κτήματος Κυρ-Γιάννη! Και ποιος δεν αρμένισε κάτω από τα ανοικτά πανιά της! Η εμβληματική ναυαρχίδα δεν έπαψε να οργώνει τους ωκεανούς της γεύσης! Ο ορισμός του κλασικού είναι και ο καλύτερος λόγος για να επιστρέφουμε, ειδικά αν μας προσκαλεί η ανάλογη παλαίωση. 

Με το ξινόμαυρο πλοηγό, δεν λογαριάζουμε καιρό! Όταν υπάρχει τιμόνι όμως, οι καπετάνιοι αγρυπνούν. Το ένα από τα δύο πιο αγαπημένα κρασιά και του ίδιου του Κυρ Γιάννη (το άλλο είναι η Ράμνιστα), απαιτεί προσύλωση. Όσο κι αν τα πανιά τα τεντωμένα είναι για ταξίδια καμωμένα, η θάλασσα ποτέ δεν ημερεύει. Η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν κλασικό προορισμό είναι να παραμένει κλασικός. Όσες φορές κι αν ταξιδέψουμε μαζί του δηλαδή, όλες διαφορετικές, μοιάζει σαν να ταξιδεύουμε για πρώτη φορά!

Η ώριμη διάπορος του 2012 δίνει την ευκαιρία της ανάγνωσης της εξελιγμένης της εκδοχής. Η επιστροφή μετά τη μεγάλη διαδρομή, σαν καβαφική επαναφορά, μοιάζει με τη γλυκιά εκείνη ώρα που «θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους». Όποτε η τύχη θα συνοδεύει τη διαρκή αναζήτηση, θα επιστρέφουμε, αφενός για να μην ξεχνούμε σημαντικές στιγμές «ξινομαυρικών πλεύσεων», αλλά και γιατί οι επαναληπτικές αναγνώσεις αποδεικνύονται πάντα διαφωτιστικές. Ειδικά όταν η παλαίωση αγγίζει το θεωρητικό όριο, το ζητούμενο τονίζεται όταν η διάπορος μπαίνει στο λιμάνι με τα αμπάρια της γεμάτα γνώση!

Η Διάπορος της παλαίωσης / Φωτoγραφία: winetaster.gr

Το αφήγημα της Διαπόρου

Μέτριο+ γκρενά χρώμα με πορτοκαλί ιριδισμούς και παχιά δάκρυα να αργοκυλούν στο bowl του ποτηριού, σαν προοίμιο όσων θα ακολουθήσουν. Η μύτη, επηρεασμένη αρκετά από τους 22 μήνες επαφής με τη δρυ, κρατά σφιχτά τα δώρα της, όπως τα άφθονα μπαχάρια, το γαρύφαλλο, το φουντούκι και τη σοκολάτα γάλακτος. Η επιρροή δρυός σημαντική. Το φρούτο μαυριδερό, αποξηραμένης υφής, μαύρη σταφίδα και λικέρ δαμάσκηνο. Νότες ορυκτές και κρεάτινες αναμειγνύονται με τις γήινες των μαγειρεμένων μανιταριών. Στο στόμα, παρόμοια η αίσθηση με της μύτης, με τη δρυ να βρίσκεται στο επίκεντρο, εξωθώντας το φρούτο στο παρασκήνιο. Η θέρμη της υψηλής ποσοτικά αλκοόλης, μαζί με την υπερώριμη κατάσταση του φρούτου, ανεβάζουν κατακόρυφα την αίσθηση της γλυκύτητας εδώ, με την απολύτως χωνεμένη οξύτητα να ανακουφίζει το σύνολο οριακά. Οι τανίνες μπόλικες, φυσικά και έχουν καμφθεί, ακόμα ζωντανές όμως κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Γεύσεις από σκουρόχρωμες μαρμελάδες, έντομο δέρμα και αρκετή κανέλα πρωταγωνιστούν. Η ικανοποιητική βαλσαμική και καπνιστή επίγευση, δεν απεγκλωβίζεται από τις ξυλώδεις αποχρώσεις, δίνοντας μας ένα ορυκτώδες κλείσιμο που δεν καταφέρνει ωστόσο να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. 

Προφανώς και δεν πρόκειται για την καλύτερη χρονιά της Διαπόρου. Η παλαίωση σε αυτές τις περιπτώσεις δεν προσφέρει ιδιαίτερα όπως αποδεικνύει η εμπειρία, και συνήθως προκύπτουν τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Το κρασί κοπιάζει τότε, ενώ οι ήδη τεταμένες ισορροπίες έρχονται σε δύσκολη θέση με την πίεση της χρονιότητας. Κατόπιν τούτου, περαιτέρω διατήρηση του κρασιού δεν έχει νόημα, καθώς δεν αναμένεται να αποδόσει θεαματικά. Υποχρεωτικός ο αερισμός μιας ώρας, για να αποβληθεί ο αναμενόμενος αναγωγικός χαρακτήρας και να εκτονωθεί κάπως ο δρύινος πλεονασμός. Συνδυάζεται εξαιρετικά με πολίτικο χιουνκιάρ μπεγιεντί. (90/100)

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-