Νόστος, Μύθος ή Ήθος; 

Στην ερώτηση προς έναν δηλωμένο «φίλο του κρασιού» κάποτε, σχετικά με τι τον κέρδισε στο κρασί, δόθηκε η εξής μονολεκτική απάντηση: «Το παραμύθι». Απόκριση που μπορεί να προκαλέσει αμηχανία ομολογουμένως. Όχι γιατί δεν αναμένεται κάθε είδους τοποθέτηση όταν πρόκειται για κρασί, αλλά γιατί ακόμα και αν νομίσει κανείς πως έχει εξαντλήσει τις πιθανές αντιδράσεις, πάντα θα σφάλει. Επρόκειτο για μια αδέξια απάντηση που υπέκρυπτε έναν έκπτωτο ρομαντισμό ή μήπως για μια ειρωνική έκφραση, καθώς «το παραμύθι» συνάδει και με το ψέμα, έστω και αθώο; Γιατί όμως τότε να στραφεί κανείς στο κρασί;

Γιατί κρασί; Όσα χρόνια και αν περάσουν το ερώτημα αυτό επανέρχεται. Τίθεται συχνά πυκνά, κι αποτελεί σημείο συνάντησης διαφορετικών προσεγγίσεων. Το παραμύθι μπορεί να κρύβει δράκους, να έχει διδακτική αξία ή να τρέφει τη φαντασία. Τα κίνητρα ποικίλουν. Τα παραμύθια επίσης. Αμέτρητες σελίδες γράφονται και αυτή την ώρα ακόμα. Σε κάθε σελίδα απαντάται κι ένας αναγνώστης. Δον κιχώτης ή Ρομπέν των δασών, ο ήρωας αυτός μάχεται σε μια αρένα που αντί για κοντάρι κρατά ένα ποτήρι κρασιού στο χέρι!

Παραμύθι δίχως όνομα

Είναι το μυστήριο; Η αόρατη πρόκληση που κρύβεται πίσω από κάθε ετικέτα για την κατανόησή της; Είναι εκείνη η ανεξάντλητη ίριδα των χρωμάτων ή μήπως ο αστείρευτος αρωματικός και γευστικός πλούτος του κρασιού που προκαλούν τις αισθήσεις; Μπορεί να είναι όλα ή και τίποτα από αυτά. Γιατί κρασί λοιπόν; Ξεφυλλίζουμε σελίδες και σελίδες, αφηγήσεις αφηγήσεων. Νοσταλγία της παιδικότητας μήπως; Η αξία του παιχνιδιού για κάθε ηλικία; Η ανάγκη της παρέας; To μοίρασμα; Ταξίδι; Φυγή; Γιατί κρασί; Ο Αίσωπος σιωπά.

Τα καλύτερα ερωτήματα είναι εκείνα που παραμένουν αναπάντητα. Ίσως αυτό το παραμύθι να έχει τις σελίδες του κενές. Σελίδες που γράφονται με διάφανο μελάνι. Αμέτρητες καταθέσεις σαν τις αλήθειες μας, χάνονται αφού καταγραφούν. Μια αλήθεια απόλυτη είναι ψέμα, εξατμίζεται σαν αχνός αλκοόλης. Ένα παραμύθι όμως γραμμένο για μεγάλους, ένα διαρκώς επίκαιρο ανάγνωσμα, είναι εκείνο που μιλά στην ψυχή μας.

Το τέλος του Δον Κιχωτισμού

Η μάχη με τους ανεμόμυλους κάποτε λαμβάνει τέλος. Οι γίγαντες κάποτε γονατίζουν κι αυτοί, συρρικνώνονται στα μάτια των παιδιών που μεγαλώνουν. Η ωριμότητα ακροβατεί ανάμεσα στην αθωότητα και στη λογική. Το καλό παραμύθι δεν είναι εκείνο που προσφέρει μονάχα χαρά. Η απόλαυση εμπεριέχει την επίγνωση της εξέλιξης. Εξέλιξη, μια έννοια άρρηκτα συνδεδεμένη με το κρασί. Η χαρά της εξέλιξης. Η πλήρωση της ωριμότητας. Γιατί κρασί λοιπόν;

«Για να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα», το παιδί που κρύβεται μέσα μας δεν θα πρέπει να σταματήσει να ονειρεύεται. Το όνειρο όμως έχει αξία όταν γίνεται καλή πράξη, όχι όταν σταματήσει η ανάγνωση του παραμυθιού στα μισά. Το κρασί εμπνέει, αλλά μεθά κιόλας. Τα παιδιά που παραμένουν για πάντα παιδιά, δεν θα δουν τον κόσμο με άλλα μάτια. Το κρασί, από τη μήτρα των βαρελιών έρχεται στο φως, ενηλικιώνεται, ακμάζει και παρακμάζει. Ακολουθά πιστά τον κύκλο της ζωής. Αν δεν συμβαδίσουμε μαζί του, πώς θα το ζήσουμε; Γιατί κρασί λοιπόν; Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας!

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-