Δεν ξεχνώ το περήφανο βλέμμα του Χαρίδημου μπροστά από τη δεξαμενή που έφερε τον αριθμό 15. Αυτή θαρρείς πως ήταν η διεύθυνση της κατοικίας του. Στον αριθμό 15 οινοποιούσε θαύματα. Σιωπηλός τότε, παρακολουθούσε τις εκφράσεις μας μέχρι το χαμόγελο στα χείλη μας να τον επιβεβαιώσουν. Ήξερε. Δεν ανάμενε ούτε επιβράβευση, ούτε χειροκρότημα. Κάπως έτσι, αυτή η Cuvée χάραξε ένα προσωπικό βίωμα. Φεύγοντας με βαριά καρδιά από το εργαστήρι του Χαρίδημου, όπως ήταν τότε, πήρα μαζί μου αυτό το κρασί. Σαν φυλαχτό. Με ετικέτα πρόχειρη, από τις φιάλες που δεν προορίζονταν ακόμα για κυκλοφορία. Και με μια συγκίνηση, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω πλήρως. Ίσως γιατί αυτό το ταξίδι έμελλε να σφραγίσει μνήμες που θα ήταν αδύνατο να ξαναζήσουμε.

Ένας ζωντανός θρύλος

Η αξία να μνημονεύουμε τους μεγάλους οινοποιούς μας, φωτίζει το μέλλον του κρασιού. Εκείνοι που σημάδεψαν με το πέρασμά τους το ελληνικό οινικό γίγνεσθαι δεν λησμονούνται. Η προσωπικότητα του Χαρίδημου στιγμάτισε όχι μόνο τον χώρο του κρασιού, αλλά συνεισέφερε στην ανάδειξη του ελληνικού στοιχείου εκτός συνόρων. Κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με τις δημιουργίες του, είναι σαν να τον συναντούμε πάλι, βιώνουμε όσα φύλαξε για να μοιραστεί μαζί μας. Το κρασί το ενωτικό. Το κρασί ως μνήμη, πολλές φορές και χαρμολύπη, όποτε συμβολίζει έργο ζωής σπουδαίων ανθρώπων που έφυγαν.

Η μνήμη όμως, το ίδιο το κρασί που ζει ακόμα, δίνει ζωή. Χέρι-χέρι πορεύεται το παρελθόν με το παρόν. Απόδειξη αυτές οι λέξεις. Κείμενο που γράφεται από τον Χαρίδημο χωρίς να είναι πια μαζί μας. Το κρασί του εδώ, μιλά για ιδέες και οράματα που δεν σβήνουν. Εδώ και τώρα. Μιλά για τα νέα κρασιά. Τα κρασιά που δεν οινοποιήθηκαν ακόμα, σαν ζωντανός στίχος του Χικμέτ: «τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα». Για τις καλύτερες μέρες, τα έργα τα μελλοντικά, η ευθύνη και ο λόγος μας.

Η μνήμη ταξιδεύει / φωτογραφία: winetaster.gr

Ένα Σαντορινιό ποίημα

Μέτριο χρυσαφί χρώμα. Έντονη μύτη με βρεγμένη κόρα ψωμιού, πέταλα μαργαρίτας και ανθών χαμομηλιού. Στο φόντο κηροζίνη και κιμωλία μαζί με πλούσιο μέλι, κερήθρα και λίγο πιπερόριζα. Ώριμο ροδάκινο, φλούδες γκρέιπφρουτ, περγαμόντο και κουμκουάτ. Λίγες τροπικές αναφορές επίσης. Πλούσιο στόμα, γεμάτο και μόνο γεμάτο. Πυκνό, κόβεται με το μαχαίρι. Ιδιαιτέρως λιπαρό επίσης. Η αλκοόλη ψηλά κι αυτή, αλλά τόσο περίτεχνα αφομοιωμένη συνεισφέρει στη δύναμη και τον πλούτο του κρασιού χωρίς να μπορεί να κρυφτεί. Η υψηλή οξύτητα κι αυτή ενταγμένη στο αφήγημα του Χαρίδημου, ισορροπεί ένα πόνημα με πρωτόγνωρη θωράκιση. Έντονη η ορυκτότητα εδώ, οδηγεί τις εντυπώσεις στο στόμα. Η βενζοϊκή διάσταση άρχει. Έντονα ευδιάκριτο είναι το βοτανικό στοιχείο κι εκείνο της μουσκεμένης βρόμης και βύνης, που ανακαλούν μνήμες από single malt. Κομποσταρισμένο αχλάδι και ροδάκινο. Μακρά επίγευση με δυνατό αλκοολικό ρεπρίζ, γλυκά σιροπιαστά εσπεριδοειδή και καρύδι.

Το κρασί δεν χωρά στο ποτήρι. Χωρά στην ψυχή μας όμως, γίνεται τόπος συνάντησης πολύτιμων αναμνήσεων. Καθαρόαιμη οινοποίηση Χατζηδάκη, με τη χαρακτηριστική εκείνη ρώμη που τη διέκρινε ανάμεσα σε πολλά δείγματα, θαρρείς πως «στράγγιζε» το διακεκριμένο αυτό terroir. Γνήσιο δημιούργημα μιας μεγαλοφυΐας που ακόμα κερνά οράματα που μας διδάσκουν νοερά. (94/100)

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-