Με το βερτζαμί κατά νου, και το νεότερο κλισέ της ανάδειξης των γηγενών ποικιλιών να εμβολίζει τις σύγχρονες οινικές παραστάσεις, αυτή η μία ποικιλία, πώς ατενίζει τον υπαρξιακό της ορίζοντα άραγε; Ανατρέχω αναπόφευκτα στις περιπέτειες των ποικιλιών μας, την άνοδο και την κάθοδό τους κατά καιρούς, και αποφεύγω συνειδητά κάθε ακραία τοποθέτηση. Η μονόπλευρη άλλωστε αισιοδοξία, μια ψυχολογία που δεν τεκμηριώνεται, είναι απλώς ένα θετικό αίσθημα. Η «μοναδικότητα» των ελληνικών ποικιλιών δύναται να χρησιμοποιηθεί και σαν πρόσχημα προόδου, όπως και σαν το τέλειο άλλοθι για εφησυχασμό. 

Το βερτζαμί αυτό, όπως και κάθε οινοποίηση που παρουσιάζεται από τους παραγωγούς, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς, παρά ως επιλογή. Είναι αυτό το κρασί αντί οποιουδήποτε άλλου, με την φέρουσα σημασία τονισμένη. Ο παραγωγός από την Ολυμπία της Ηλείας φαίνεται πως τάσσεται υπέρ της αποκλειστικής χρήσης γηγενών ποικιλιών, μερικών δυσεύρετων, όπως είναι το κολλινιάτικο προερχόμενο από αυτόριζους αμπελώνες. Μια επιλογή που μας προϊδεάζει σχετικά με τη κλίση του οινοποιείου, των ρίσκων που αναλαμβάνει, αλλά και τη πίστη στη δυναμική του αμπελώνα του.

Αξίζει να σταθούμε στις όχθες του Διάγωνα -όνομα παραποτάμου του Αλφειού- γιατί φαίνεται πρακτικά να υπόσχεται μια θέα εναλλακτική. Ακόμα κι αν το βερτζαμί κινείται σε αχαρτογράφητα νερά, εκτός της σαφούς χωροταξικής προστασίας που παρέχει μια ΟΠΑΠ, η ελεύθερη απόδοση δίνει ένα στίγμα. Αυτό αναμένεται άλλωστε, μια εξιστόρηση γνήσια. Οι αποσπασματικές οινοποιήσεις ποικιλιών σε ουδέτερο έδαφος, μοιάζουν με τραγούδι a capella. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε μια ερμηνεία. Ο χρόνος θα δείξει… αν αυτό το ποτάμι του διάγωνα είναι βαθύ και πού οδηγεί…

Βερτζαμί, στα ίχνη της ποικιλίας / φωτογραφία: winetaster.gr

Δοκιμή

Βαθύ ρουμπινί χρώμα. Στη μύτη, έντονο το ιώδιο με το σκέρτσο του, κάτω από το οποίο το χαριτωμένο μικρό μπουκέτο πολύχρωμων ανθών ξεπροβάλλει, με τη λεβάντα της γοητείας, τα βότανα τα ελληνικά κι απέναντι την άφθονη μαύρη σοκολάτα. Περάσματα πίσσας και μελάνης. Σκουρόχρωμο και πυκνό ώριμο φρούτο, δαμάσκηνο και κεράσι. Όμορφες εντάσεις, υποβοηθούμενες από ελεγχόμενη, ανεπαίσθητη οξειδωτική χροιά. Στο στόμα επιβάλλεται η υψηλή οξύτητα, τόσο έντονα που αδυνατεί τόσο η αλκοόλη (παρά την υψηλή ονομαστική της τιμή-14,5%) να χαλιναγωγήσει, όσο και το πεπερασμένο ποσοτικά φρούτο κάθε απόχρωσης. Creme de cassis, ξινά κεράσια και σφριγηλά blueberries ανάμεικτα με γλυκόριζα, δρύς και νότες καφέ, οι γεύσεις. Οι πολιτισμένες τανίνες αναλαμβάνουν διαμεσολαβητικό ρόλο διπλωμάτη, σε μια προσπάθεια να κατευνάσουν την αυστηρότητα. Πάραυτα, η μετριασμένη+ επίγευση παραδίδεται ολοκληρωτικά στην όξινη κυριαρχία.

Ενεργειακό βερτζαμί της κομψότητας, μα και νευρικό ταυτόχρονα, γυρίζει γύρω από τον εαυτό του. Ζωντανό και δυναμικό φρούτο -του δίνεται εμφανώς προτεραιότητα- ιδίως αναλογικά με το ξύλο. Καλά ζυγισμένο βαρέλι, σχεδόν αόρατο -παρά τα δύο έτη παραμονής του κρασιού σε επαφή μαζί του- προσφέρει συνοχή, μα κυρίως την τόσο ταιριαστή σοκολατένια επένδυση στο σύνολο. Η σοβαρή δουλειά που επιτελείται φαίνεται και στην ποιοτική διαχείριση των τανινών, αλλά και στην όλη προσέγγιση που στηρίζεται πάνω στην αυθεντικότητα. Αν περιοριζόταν ο κύκλος επιρροής της οξύτητας, η οποία προφανώς και εμφανίζεται ασύνδετη επί του παρόντος, το σικάτο αυτό βερτζαμί δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτα. Εκτός αν, τα τείχη της δομικής προστασίας ενισχύονταν από ακόμη περισσότερο φρούτο, ιδίως στο στόμα. Πίνεται τώρα, ως και πέντε χρόνια αργότερα. (89/100)

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-