Πανάκεια αποτελεί πλέον η έμφαση στις γηγενείς μας ποικιλίες και η αοριστία της αξιοποίησης τους, με τις διασωθείσες να μας απασχολούν διαρκώς. Είναι όλες όμως εξίσου αξιόλογες; Πόσες από αυτές μπορούν να επιβληθούν με το ποιοτικό δυναμικό τους; Πόσες από αυτές γνωρίζει ή μπορεί να θυμάται ο μέσος καταναλωτής; Πώς ο υπερπληθυσμός αυτός διευκολύνει τελικά στην ανάδειξη του ελληνικού κρασιού εν συνόλω, σαν ενιαίο και συμπαγές brand στο εξωτερικό; Μήπως ο όγκος της πληροφορίας διασπά την προσοχή, γεγονός που δυσχεραίνει ενδεχομένως και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα ως προς την καθαρότητα του μηνύματος που εκπέμπεται στα πλαίσια της περίφημης εξωστρέφειας;

Ρίσκο της εναλλακτικότητας

Με αφορμή τη συνεχή έλευση γηγενών ποικιλιών στο προσκήνιο, ας αναρωτηθούμε αν οι δουλεμένες ως τώρα, έχουν ακμάσει στον υπερθετικό βαθμό. Εξαντλήθηκαν όλα τα δυνατά περιθώρια ανάπτυξης τους καθέτως και οριζοντίως, ακόμα και αυτών που θεωρούνται κλασικές ή και πρεσβευτές ακόμα; Με εξαίρεση την Σαντορίνη, που πολλοί αγνοούν πως είναι ελληνικό νησί στο εξωτερικό (!), αναγνωρίστηκε το αγιωργίτικο εκτός συνόρων; Θα δούμε επιτέλους το κορυφαίο μας ξινόμαυρο να απειλεί το γειτονικό nebbiolο στην κατηγορία αυτή ένθεν και ένθεν; Οι σπουδαίες μας Γουμένισσα και Ραψάνη, θα δικαιωθούν όπως τους αξίζει;

Ο αμπελώνας μας συρρικνώνεται, ενώ οι νεοφώτιστες ποικιλίες αυξάνονται! Εν τω μεταξύ, πολλά οινοποιεία στερούνται ιδιόκτητης γης, ο τομέας R&D απέχει από την ενσωμάτωση του σε επιχειρηματικό επίπεδο, ενώ φαίνεται πως προέχει η ανακάλυψη μίας εκ των 200+ γηγενών ποικιλιών (!) που θα μας διαφοροποιήσει εν μία νυκτί! Αρκούν ένας καράπαπας ή ένας παύλος (ονόματα γηγενών ποικιλιών) για να το πετύχουν; Τι απέγινε ο πάταγος της μαλαγουζιάς; Ακόμα να μας κάνει γνωστούς στα πέρατα της γης; Μπορεί να το πετύχει άραγε το σεριφιώτικο; Θέλουμε να μας επιλέγουν συνειδητά για το ποιόν των ολοκληρωμένων κρασιών μας ή γιατί κούρασαν τα τετριμμένα; Θέλουμε να αποτελούμε εδραιωμένη επιλογή ή μια συμφέρουσα εναλλακτική; Ακόμα κι αν η διαφορετικότητα προκαλεί πρόσκαιρα το ενδιαφέρον, ή γεμίζει το ράφι των “funky wines to drink” των μέγα-καβών, ακόμα και αν προσφέρεται σαν άσσος στο μανίκι χαρισματικών sommeliers, είναι αυτό που επιθυμεί να εξάγει πραγματικά ο ελληνικός αμπελώνας; Mοδάτα κρασιά, με pairing τον συνειρμό μιας ξέγνοιαστης παραλίας;

Πού ταξιδεύει το ελληνικό κρασί; (Νεμέα) / φωτογραφία: winetaster.gr

Ο άλλος κόσμος

Ας αναρωτηθούμε ψύχραιμα: θα επέλεγε να πιεί μπεγλέρι ή δαφνί ή βερτζαμί, μια παρέα λονδρέζων σε ένα wine restaurant του Mayfair; Άντε και τα επέλεγε, θα τα συγκρατούσε στην μνήμη της ως την επόμενη μέρα; Άντε και θυμόταν, θα έβρισκε διαφορετικές εκδοχές τους διαθέσιμες στις αγορές; Θα δυσκολευόταν ομοίως όμως η ίδια παρέα να δοκιμάσει ένα κορυφαίο cabernet franc της Αφρικής, αν όχι κάποιο από τα εκπληκτικά chenin που έχουν αναχθεί σε fine wines; Ας μην ξεχνάμε την οικειότητα των μητροπόλεων και τους δεσμούς τους με την κοινοπολιτεία. Το κρασί εκτός άλλων, είναι και διεθνής διπλωματία…

Στον αντίποδα της στενής λογικής, ο Νέος κόσμος. Το άνοιγμα της Αργεντινής στο malbec, έδωσε όχι μόνο από τα καλύτερα δείγματα της ποικιλίας, αλλά και ορισμένα από τα καλύτερα κρασιά του κόσμου! Μια ποικιλία μόνο αρκούσε για να κάνει γνωστή μια ολόκληρη χώρα! Θα υπήρχε Νέα Ζηλανδία του κρασιού χωρίς sauvignon blanc; Αλλά και μεγάλοι Αυστραλοί παραγωγοί, όπως οι penfolds και Henschke, θα ήταν διάσημοι χωρίς το shiraz; Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν χάθηκε πολύτιμος χρόνος για να ειπωθεί μια νέα ιστορία. Αξιοποιήθηκε η ειδίκευση σε πασίγνωστες ποικιλίες στο έπακρο, με την αρωγή απλοποιημένων διαδικασιών. Αν ακόμα θεωρείται κατακριτέο αυτό, η επιτυχία μιλά από μόνη της. Προτού αφορίσουμε, ας θυμηθούμε πως πολλά από τα σημαντικότερα και ακριβότερα εγχώρια κρασιά μας είναι Bordeaux blend! Δεν είναι λίγοι οι κορυφαίοι οινοποιοί μας που δικαίως διαπρέπουν με διεθνείς ποικιλίες.

Μαχόμενος αμπελώνας στη Νεμέα / φωτογραφία: winetaster.gr

Παράθυρο στην πρόοδο

Ελληνικές ποικιλίες ήδη φύονται στο εξωτερικό. Ο νέος κόσμος, απαλλαγμένος από στερεοτυπικές δεσμεύσεις και πάγιες αντιλήψεις, δρα ταχέως. Αν μάλιστα συνεκτιμηθούν η εμπειρία και η τεχνογνωσία, σε βάθος χρόνου ίσως να μας ανταγωνίζεται με τα ίδια μας τα όπλα! Οι ισορροπίες αλλάζουν συνεχώς. Αν αποπροσανατολιστούμε από τις αμέτρητες εκδοχές του καλού μας εαυτού, πώς θα αναδειχθεί τελικά ο καλύτερος μας εαυτός; Αν δεν κατοχυρωθεί η πρόοδος που έχει σημειωθεί μέσω στιβαρών οινικών προτύπων και διακεκριμένων περιοχών-συμβόλων, πώς θα εξασφαλιστεί το μέτρο σύγκρισης έναντι του ανταγωνισμού; Οι γηγενείς ποικιλίες είναι δώρο, γιατί παρέχουν τη δυνατότητα της κατάλληλης διαλογής. Αν αυτή δεν γίνει στοχευμένα, η οινοποιητική ενέργεια θα σπαταλάται αδιακρίτως, χωρίς στρατηγική, στερώντας από τις άξιες ποικιλίες μας την εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα. Αγκαλιάζουμε τον πλουραλισμό των γηγενών μας ποικιλιών, αλλά αν δεν τηρηθούν οι απαραίτητες αναλογίες, ρισκάρεται το πλεονέκτημα και όσοι μας παρακολουθούν, κινδυνεύουν να χαθούν στη μετάφραση! 

-Κείμενα και φωτογραφίες του παρόντος αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία αποκλειστικά του winetaster.gr-